Manuel Antonio

Onze inlogproblemen zijn opgelost, waardoor we weer een nieuw reisverslag aan de website kunnen toevoegen. Ons laatste verslag kwam uit Rincon de la Vieja. Hiervandaan zijn we vroeg in de ochtend vertrokken naar Manuel Antonio. Dit ligt net als Tamarindo ook aan de Grote Oceaan. De Grote Oceaan wordt ook wel de Stille Oceaan of de Pacafic genoemd en beslaat maar liefst één derde van het aardoppervlak. Het diepste punt van de oceaan ligt op ongeveer 12,5 km diepte. Manuel Antonio is bekend vanwege het gelijknamige Nationaal Park. Dit is een klein park bestaande uit laaglandregenwoud en is bekend vanwege de gele doodshoofdaapjes. Pippi Langkous had ook zo'n aapje (Meneer Nilson). Het is een klein en geïsoleerd park en grens direct aan de oceaan. De jungle komt hier tot aan het strand. Dus de dieren lopen zo het strand op. Dit geldt vooral voor de gele doodshoofdaapjes, waarvan de gezichten sprekend op die van hoogbejaarde kleine mannen lijken, de wasberen en de leguanen. Toen wij op het strand liepen, scharrelde er een wasbeertje rond op het strand en even later kwamen de gele doodshoofdaapjes ons gezelschap houden. Er is erg veel wildlife te zien in Manuel Antonio. Omdat het park klein is, de paden goed begaanbaar zijn, de stranden er erg paradijselijk uit zien, en omdat het park op nog geen uur rijden van San Jose ligt, is het park erg druk. Eigenlijk veel te druk. Het park is eigenlijk een attractie geworden, waarvoor je letterlijk in de rij staat om naar binnen te mogen en éénmaal binnen kun je niet om de mensenmassa heen. Desondanks was ons bezoek aan het park zeker de moeite waard. We hebben erg van het strand en de dieren genoten. Ik ben de volgende dag nog een keer alleen geweest. Om 7 uur 's ochtends, vóór de grote meute aan. Dit was wel heel bijzonder. Ik kwam als eerste op bet strand aan. Ik heb er lekker in mijn eentje gezwommen en onderweg naar het strand kwam er een ree heel rustig zo uit de jungle aangelopen. Hij kwam rustig naar mij toegelopen en liep een poosje samen met mij op alsof we samen een wandeling maakten. Roos en Sandra hadden op dat moment in het restaurant bij ons hotel een andere bijzondere ervaring, die Roos zich nog lang lang zal blijven herinneren, met een leguaan. Een grote leguaan was uit de boom naast het tafeltje van Roos en Sandra gesprongen en was niet van het plan het restaurant te verlaten. Roos en Sandra hadden daar minder problemen mee. Roos heeft het verhaal al in geuren en kleuren via Whatsapp verteld. We zijn in totaal drie nachten in Manuel Antonio geweest. Vanuit ons hotel (Karahe) konden we door de tuin zo het strand oplopen, waar veel kapucijnaapjes liepen. Er waren nog hogere golven dan in Tamarindo. Roos heeft bij het hotel een bodyboard gehuurd, waarmee ze zeer goed (10 × beter dan wij) uit de voeten kon. In Quepos, een stadje op 6 km van ons hotel, hebben we 4,5 kilo wasgoed laten wassen en we hebben in een Falafelbar, die op Tripadvisor op nr. 1 stond, heerlijk gegeten. Toen we onderweg waren van Rincon de la Viega naar Manuel Antonio kwamen we onder een brug over één van de vele rivieren die Costa Rica rijk is een groot aantal enorm grote krokodillen tegen. Sommige waren minimaal 5 meter lang. Er zou niets van ons overgebleven zijn als we daar van de brug waren gevallen. Na drie dagen Manuel Antonio zijn we vertrokken naar Sierpe. Vanuit Sierpe reizen we per boot verder naar Corcovado in het uiterste zuidwesten van Costa Rica. Op deze bestemming had ik mij in Nederland het meest verheugd; en na wat we nu weten geheel terecht.