Aangekomen in San Jose

Wij zijn in San José. Om 11:05 uur vertrokken we met het vliegtuig vanaf Schiphol naar Houston. Vervolgens verder naar San José. Toen we op Schiphol kwamen, leek het met de drukte wel mee te vallen, maar éénmaal ingechecked bleek het tegendeel het geval. We gingen van rij naar rij. Er kwam geen einde aan. Later op de dag hoorden we dat het drukste dag ooit op Schiphol was. Er zouden maar liefst 230.000 passagiers op Schiphol zijn geweest. Het vliegtuig was prima. Elk eigen schermpje, waarop je van alles kunt doen. Roos had het in het vliegtuig prima naar haar zin. Ze heeft lekker gehaakt en haar reisdagboek bijgewerkt die ze van Leyla heeft gekregen, én we hebben een paar wedstrijdjes tegen elkaar gebowld. Ikzelf heb in het vliegtuig nog twee potjes geschaakt. De computer was lang niet slecht, maar moest er wel aan geloven. Bij het boeken van de vlucht was het wat lastig geweest om aan te geven dat Sandra en Roos vegetarisch zijn. We hadden er geen vertrouwen in dat dit goed was doorgekomen. Maar dat was wel het geval. Omstreeks 14:00 uur (21:00 uur Nederlandse tijd) kwamen we in het land van Donald Duck of Trump. Ik haal die twee kwakkers altijd door elkaar. Ik heb de stars and stripjes nog even op de foto gezet. Ook in Houston schoven we van het ene stempeltje naar het andere stempeltje. We kregen zelfs van een hele strenge meneer een stempel. Hij was duidelijk dat hij ons het stempeltje niet gunde. Het was natuurlijk ook zijn stempel en zijn stempelkussentje. Ik snap dat wel als je van stempelen houdt. Bij de tassencontrole werd Sandra eruit gepikt. Ze zagen iets op het scherm wat ze zichtbaar niet vertrouwden. Haar hele tas ging leeg. En ja hoor onderin vonden ze een klein flesje water. De douanier was onverbiddelijk. Ook hij deed z'n werk voortreffelijk. Toen Roos door de poortjes ging, ging het ook niet helemaal oke. Het licht brandde rood en dat is meestal geen goed teken. Maar nadat ze over haar handen wreven en die nog eens goed bekeken, bleek er met haar handen niets mis te zijn en mocht ze door. Mij was daar ook nog nooit iets vreemds aan opgevallen, maar werd niets gevraagd. Na de controles hebben Sanda en ik een large fries with ketchup and a medium coke besteld. In kledingmaten leek de friet meer een m-'tje, de coke een xxl en de de ketchup een xxs, waardoor ik daar meteen maar 8 van meegenomen heb en wat denk je; nog veel te weinig.
In Houston moesten we om 1610 uur (locale tijd) boarden. Om 16:45 vertrokken we met een 747 naar San José voor de laatste 3,5 uur van onze vliegreis. We hadden weinig beenruimte en de vermoeidheid begon toe te slaan. Roos is slapend geland. In Costa Rica verliep alles op rolletjes. Toen we in de rij bij de douane stonden werden we vriendelijk gewenkt door een vrouwelijke douanier die vond dat een gezin met een kind op dit tijdstip voorrang op anderen verdiende. We stonden ineens vooraan en waren binnen no time bij onze bagage. Eenmaal buiten de poorten van het vliegveld stond een leger aan taxichauffeurs zich erg op te winden. Allemaal hielden ze bordjes en kaartjes in de lucht met namen van reisorganisaties en passagiers. Onze namen stonden er niet tussen, waarna een leger aan chauffeurs ons te hulp wilde schieten. Het leek me niet zo'n verstandig idee om daarop in te gaan. Het leek me beter het hotel te bellen. Toen ik het hotel belde verzekerde ze mij dat ze er zo zouden zijn. Na een kwartier waren ze er en reden we op de snelwegen van San Jose naar ons eerste hotel Country Inn & Suites. Toen we aankwamen hebben we ingechecked en zijn Roos en Sandra meteen in bed gekropen. Ik heb nog even het hotel verkend en ben zelfs nog even naar de supermarkt geweest, die nog tot 22:30 open was. Ik was na een half uurtje weer terug en ben ook lekker gaan slapen. Nu is het hier 6:00 uur in de ochtend.