Pozo Azul

Vandaag precies een week geleden zijn we vertrokken van La Fortuna naar Pozo Azul; naar het vakantiehuisje van Toine. Ondertussen zijn we in Taramindo. Taramindo ligt aan de westkust van Costa Rica, aan de Grote Oceaan. Het is de surfplek van CR. Iedereen loopt hier met een bodyboard onder z'n arm. We zijn hier één dag eerder aangekomen. Pozo Azul waren we een beetje zat. Het was er erg warm. De temperatuur bedroeg ongeveer 34 graden, maar 2 uur vóór de dagelijkse regenbui aan voelde het nog veel warmer aan. We hadden weliswaar drie ventilatoren, maar daar moest je wijdbeens voor gaan staan om een beetje verkoeling te krijgen. Andere manieren om een beetje verkoeling te krijgen zoals een zwembad waren er in Pozo Azul niet. Bovendien zou een zwembad daar misstaan; in elk geval niet thuis horen. Pozo Azul is een dorp, waarin wij het échte leven op het platteland in dit deel van Costa Rica hebben ervaren. In Pozo Azul wonen ongeveer 400 mensen, het precieze aantal is niet bekend. Er is behalve het vakantiehuisje waarin wij bivakkeerden geen toerisme. Er is een katholieke kerk, een voetbalveldje, een schooltje en een kleine stierenarena, waarin geen stierengevechten meer plaatsvinden, maar een paar keer per jaar rodeo's worden georganiseerd. Verder is er een winkeltje voor wat noodboodschappen, een gemeenschapszaal en een buitencafe, waar mensen uit het dorp samen iets kunnen drinken. Dit is ook de enige plek, waar alcohol verkrijgbaar is en genuttigd wordt. Het is een rustig, maar aangenaam dorpje. De meeste mensen zijn werkzaam in de landbouw, voornamelijk veeteelt. Iedereen kent en groet elkaar. Iedereen is ook heel vriendelijk naar ons. We worden luid begroet door iedereen die ons huisje voorbij loopt. De huizen hier zijn - hoewel niet allemaal gelijk - vrij eenvoudig. De helft van de huizen ziet eruit als een fietsenschuurtje. Een deel ziet er veel beter uit en een klein deel zelfs goed. Alle huizen hebben een golfplaten dak. Elk huis heeft een septictank, waar alleen de wc op aangesloten is. Kraan- en douchewater loopt gewoon weg in de sloot. Tot voor kort verbrandde iedereen hier nog zijn huisvuil. Tegenwoordig wordt het huisvuil opgehaald, wat niet betekent dat de sloten vrij zijn afval. In de sloot naast ons huisje liggen bijvoorbeeld twee televisietoestellen, een koelkast, een bankstel, een matras en wat afgedankte kleding. Alle huizen zijn aangesloten op het elektriciteitsnet. Vooraan de weg staat bij elk huis een elektriciteitsmeter. De elektricititeitsrekening moet wekelijks contant worden voldaan op een kantoortje in het dorp. Sommige mensen beschikken over een auto, maar de meesten niet. Veel mensen (jong en oud) rijden hier vanwege de slechte wegen op een motor. Een aantal mensen, waaronder onze buurman, verplaatst zich - met hoed op - per paard. De mensen in het dorp zijn veel met stieren en koeien in de weer. Onze buurman links houdt wat kippen (stuk of 20), waardoor wij elke ochtend om half 5 wakker zijn. De buurman rechts heeft twee stieren waarachter hij soms een wagen spant om zware spullen in te vervoeren. De wegen zijn grotendeels onverhard. Kippen en honden lopen gewoon op straat. Ons vakantiehuisje heet Casa Pura Vida en staat langs een redelijk steil oplopende onverharde weg waarlangs meerdere woningen staan. Het houten woninkje staat op enige afstand van de weg en heeft een mooie veranda. De woning is in een lichtblauwe kleur geschilderd en ziet er in tegenstelling tot de andere woningen fris en kleurig uit. Een beetje Caribisch. Het huisje heeft een keuken en twee slaapkamers. Het huisje heeft van binnen meer licht dan de andere woningen, omdat op sommige plekken licht doorlatende golfplaten op het dak zijn gelegd. Prettig voor de sfeer, maar niet fijn i.v.m. de warmte. In het huis zit geen plafond o.i.d. je kijkt gewoon naar de golfplaten. De binnenmuren reiken niet tot aan het dak. Het zijn eigenlijk schotten. Het huis heeft ramen in de vorm van houten deurtjes. In onze tuin staan onder andere drie bananenbomen en een boom waaraan limoen groeien. Links van het huisje stroomt een klein riviertje, die na een forse bui tijdens ons verblijf veranderde in een woeste rivier en bijna overstroomde. Het blijft bijzonder om te zien hoe en in welk tempo een rivier na een tropische regenbui veranderen kan. Ons huis was niet bepaald dicht, waardoor allerlei dieren, voornamelijk insekten en reptielen gemakkelijk binnen kwamen. Dagelijks moesten we ongenode gasten ons huisje uitzetten of de ramen openzetten en wachten totdat ze er zelf uitvlogen met het risico dat er weer andere in vlogen. In het huisje lag een gastenboek, waarin de mensen die de week vóór ons in het huisje verbleven hadden geschreven, dat ze de schorpioenen wel zelf hadden kunnen verwijderen, maar zich geen raad wisten toen ze een enorme grote vogelspin in de keuken aantroffen. Luis, de man die het huisje namens Toine beheert, heeft de vogelspin uiteindelijk met zijn manchett gedood. Op de veranda van het huisje hebben we dagelijks spelletjes gespeeld en in de tuin troffen we elke dag naast de kippen en kuikentjes van de buurman links allerlei dieren aan, waaronder diverse lizzards, mooie vlinders, eekhoorns en een enorme kikker. We hebben drie keer in het huisje gekookt. Eén keer heb ik mijn fameuze bonensalade gemaakt. Sandra en Roos hebben op een dag samen groentesoep gemaakt (erg lekker, volgens Roos bijna, maar net niet zo lekker als de soep van oma, omdat er geen vegetarische balletjes in zaten) en we hebben een keer aardappeltjes gebakken. Vanuit het huisje hebben we Playa Blanca, een strandje aan de Golf van Nicoy bezocht. Dit was bepaald geen succes. Het was er erg warm, het zand was gloeiend heet, maar ook het zeewater was warm tot heet en na 2 meter veranderde de zandbodem in vieze modder. Alleen in de auto met de airco aan was het er uit te houden, waardoor we besloten een vissersdorpje te bezoeken. Via allerlei onverharde wegen, waarbij wij ons bij elke bocht afvroegen of we wel de juiste route hadden genomen, bereikten we nadat we onderweg een grote groep angstaanjagende gieren tegen kwamen, Manzonilla; het vissersdorpje. Het dorpje was niet veel meer dan een groot aantal krotwoningen met daarachter het strand waarop wel meer dan honderd houten draagvleugelbootjes lagen, waarmee vooral door jongeren gevist werd. Er hing een erg ongename sfeer. Het strand was bevuild met allerlei troep, waar niemand zich om leek te bekommeren, er bevonden zich erg veel gieren op het strand en de jongeren op het strand zagen eruit als tuig. Hoewel onaangenaam was het wel een bijzondere ervaring geweest. Dat gold ook voor ons tripje naar een resort met zwembad op een half uurtje rijden van ons huisje. Het resort lag in the middle of nowhere. Het resort leek volledig uitgestorven, totdat opeens een vrouw verscheen, die zei dat ze wel open waren, maar geen gasten hadden. Een jongen prepareerde het zwembad, waarna we er 20 minuten hebben gezwommen, maar geen redenen konden bedenken om er nog één minuut langer te blijven. Op een andere dag hebben we Los Juntas bezocht, de dichtstbijzijnde stad; vroeger een goudmijnwerkersstadje. Hier hebben we wat boodschappen gedaan en in een cafe wat gegeten en gedronken. Zondag zijn we naar Monteverde gegaan waar zich de nevelwouden van Costa Rica bevinden. De weg er naar toe was een belevenis op zich, maar het nevelwoud overtrof al mijn verwachtingen. We waren in Santa Elena Reserve. Dit is een nevelwoud waar relatief weinig mensen komen en dat wat hoger ligt, waardoor het er erg mistig is. Je loopt in feite door de wolken in een prachtige jungle, waardoor de jungle iets magisch en mysterieus krijgt. Het was er onvoorstelbaar mooi. Toen we de Reserve uitkwamen was het park al gesloten. Er was niemand meer, waardoor we ons niet konden uitschrijven en nu officieel geregistreerd staan als mensen die nooit uit de Reserve zijn teruggekeerd en mogelijk aan poema's ten prooi zijn gevallen. Het was een geweldige ervaring, die we niet snel zullen vergeten. Dat laatste geldt ook voor ons verblijf in Pozo Azul en voor Bruno, de hond die gedurende ons verblijf in Pozo Azul altijd bij ons was. Hij sliep vanaf dag één op onze veranda en liep altijd met ons mee. Zelfs als we met de auto weg gingen liep ie achter de auto aan. Als we weer thuis kwamen verwelkomde hij ons kwispelend op de veranda. Sandra en Roos hebben wel wat tranen gelaten toen we uit Pozo Azul vertrokken. Het voelde een beetje alsof we hem achterlieten, en dat was in feite ook zo. Roos voelde zich in Pozo Azul opperbest. Ze had integenstelling tot Sandra en ik geen last van de warmte en het ongedierte. Ze liep er rond alsof ze er woonde. Zij bestierde de keuken. De keuken was haar domein. Zij heeft ons uitstekend verzorgd. In elk glas drinken dat wij van haar kregen, zaten tenminste 4 ijsklontjes. Na 6 nachten hielden we het voor gezien en hebben we Luna Llena in Taramindo gebeld en gevraagd of we een dag eerder konden komen. Pino, de Italiaanse eigenaar gaf aan dat dit geen probleem was en dat hij ons zou opwacbten. Het verijf hier is prachtig. We hebben een heel leuk huisje met een sfeervolle tuin en zwembad. Het is er heel kleinschalig. Roos slaapt boven in een ronde toren. Ze kan de kokosnoten, waar de eekhoorns en de spechten van eten bijna aanraken. Gisteren hebben we in een heel leuk restaurant waar je niet op stoelen maar op schommels zit heerlijk gegeten. Vandaag hebben we in de Grote Oceaan gezwommen. Er is hier een 3 km lang zandstrand. Pino waarschuwde ons wel dat we niet te veel aan de rechterkant moeten zwemmen met het oog op de krokodillen. Taramindo is de surfplek van Costa Rica. Zoals ik al zei loopt iedereen hier met een bodyboard. Er zijn hier behoorlijk hoge golven, waarmee we ons vandaag prima hebben vermaakt.